Verliefd op de liefde

Als je denkt dat liefde vanzelf gaat, kom je vaak toch bedrogen uit.
We leven tenslotte niet het leven van Bridget Jones, al moet ik zeggen
dat bij deze film de liefde ook niet vanzelf ging en menig mens zichzelf in Bridget herkende. Een heerlijke film, waar velen en ook ik
wegzwijmelde. Films zoals Jane Eyre, Pride and Prejudice zijn ook
favorieten waar de liefde enige moeite kost om te vinden of vooral vast te houden.

En natuurlijk geloven we allemaal in echte liefde, op ieder potje past een dekseltje, zelfs een potje zonder schroefrand, je hebt tenslotte ook potjes met een kurk en zelfs potjes waar een plastic zakje overheen past. Als het laatste het geval is, pas dan geloof je in ware liefde dus tja, echte liefde hoeft niet perfect te zijn, je moet alleen de juiste pot of deksel of zakje kunnen vinden.

En dat is vaak het punt, vind elkaar maar eens tussen al die potjes en dekseltjes. Dat is vaak nog een hele opgave. Soms denken we dat de deksel bij ons past, maar zit er toch een deuk in de deksel, zodat toch de ingrediënten in het potje tot bederf komen. Zo ook mijn vriendin die na een aantal jaar alleen te zijn geweest de brui ervan heeft en ook de liefde van haar leven wil vinden.

Vaak zeggen ze je moet niet op zoek gaan, maar ik ben er wel van overtuigd dat als je niets doet, ook de ware niet tegen komt. Er komt namelijk niemand aanbellen, er staat echt geen prins met een wit paard voor de deur, hoogstens de postbode met een pakketje, die je zelf besteld hebt. Nouja en of je blij moet zijn dat Willem Alexander aan de deur staat? Die is immers al getrouwd, dus als die er staat moet je even achter je oor gaan krabbelen. Bedenk me nu net dat hij geen prins meer is.

Maar hoe vaak komt dat voor? Gewoon niet, dus als de liefde niet bij jou aan de deur komt, moet je toch mogelijkheden creëren dat de liefde toch ineens denkt, hee wat is dat voor mooie voordeur, hier gaan we nog een keer voorbij, en misschien dat de liefde dan toch eens aanbelt. En wie weet, blijft.

Mijn vriendin is dus voorzichtig aan het daten gegaan, via zo’n site, niet een echte datingsite, zei ze, maar wel één waar je elkaar kunt vinden. Oké een soort van datingsite dus. Na een aantal gesprekken via deze site, had ze beet. Een man had zich voorgesteld en wilde gelijk wel afspreken en eigenlijk ook wel gelijk blijven slapen. Ehhh, tja de liefde kan snel zijn, maar zo snel hoefde het nu ook weer niet voor haar.
Ze was wat teleurgesteld, maar ik zei joh, er zijn nog meer vissen in de zee en dit was een gehaaide, gewoon verder zoeken.

Een week later kwam ze dat beet had, dit leek haar wel een geschikt persoon. Na een week of wat heen en weer mailen hadden ze met elkaar afgesproken. Ik zei leuk, wat gaan jullie doen? Nou zei ze; we hebben op neutraal terrein afgesproken en dat is de bowlingbaan geworden. “De bowlingbaan”? hm.. aparte plek om af te spreken zei ik. Ja zegt ze dat is veilig, want als we geen gespreksstof hebben, dan hebben we in ieder geval nog wat te doen. Oké zei ik, wiens zijn idee was dit? De zijne zegt ze. O, zei ik vandaar. Het was een gezellig avond, een aardige rustige man, zei ze. Een avond die voor herhaling vatbaar was. Maar op mijn vraag of ze telefoonnummers hadden uitgewisseld, zei ze nee; hij vindt dat te vroeg. Oh zei ik, beetje verbaasd. Maar hij wil nog wel een keer afspreken, vertelde ze.

Na twee week, belde ze mij enthousiast op en zei; ik heb weer een date met hem. Leuk zei ik, ja zei ze, nu gaan we uit eten. De volgende dag belde ze en was toch wel wat teleurgesteld. Ik zei ohh wat is er gebeurt dan. Nou zei ze; mister Wright is wel lastig. Lastig zei ik? Ja een lastige eter, zei ze. Zitten we in het restaurant in de menukaart te kijken, heeft hij op ieder gerecht commentaar. Een restaurant kan geen lekkere vis klaar maken, kip op een spies, nee dat is niet lekker. Hij heeft te veel rood vlees gehad en is er zat van, salades in restaurants zijn niet lekker er zit te veel saus op. Die van Albert Heijn zijn lekkerder zei hij. Uiteindelijk kiest hij wel rood vlees, ondanks dat hij er teveel van heeft gehad.
En zijn telefoonnummer wil hij nog steeds niet geven. Het is nog steeds te vroeg zei hij. Ohh zei ik, en nu? Ja zegt ze, ik zie wel. Hij ging nu eerst alleen op vakantie naar Zwitserland, wandelen in de bergen.

Twee dagen later zegt ze, nou hij zit niet in Zwitserland, hij zit op Ameland. Ik zei ohh, dat is een klein verschilletje. Ja zegt ze, op een natuurcamping in zijn uppie, om na te denken. Gezellig zeg ik. Ja zei ze. Het was schier weer en de blaas stond in de wind. Wat zeg je? Ja zegt ze nogmaals, de blaas stond in de wind, en het was schier weer, dat schreef hij. Oh, nog iets over het etentje, dat hij het gezellig vond? Eh nee zei ze, niets over dit alles, niets over hoe het met mij is. Oh zei ik; het is wel de liefde van je leven hé. Ja zei ze; hij is echt heel romantisch……..

Ik ga hem maar per mail zeggen, dat de liefde niet aankwam waaien bij mij, Tja het is wat onpersoonlijk in de mail, maar ja ik heb immers zijn nummer niet, het is gelukkig nog wat te vroeg……

(Met toestemming van mijn vriendin gepubliceerd)

Leuk om te lezen? Volg mij