Maandag is een drukke dag in mijn gastouder opvang. Ukkepuk, peuter en kleuter. De eerste komt vandaag om 6.30 uur en voordat de klok 8.00 uur slaat is iedereen binnen, en lopen er 6 kindertjes, door
de woonkamer. De één eet een broodje bij mij, de ander heeft al een vol buikje. Maar zien eten, doet eten dus voordat ik het in de gaten heb staan er twee aan mijn benen te bedelen om een broodje. Beide willen op schoot, de één een fragiel popje en de ander een stevig mannetje.
Ik kijk beide eens aan, en zeg; “Jacqie smeert eerst even de broodjes, daarna zijn jullie aan de beurt, jullie beide op schoot en broodjes smeren
te gelijk, dat gaat niet werken.”
Beide kijken mij nog hoopvol aan, maar ik ben onverbiddelijk en geef niet toe en dat komt mij duur te zijn. Het kleine fragiele popje, doet haar mond open en zet me daar een keel op. Ai, dat doet zeer aan mij oren. Haar harde gillen maakt iets los bij de anderen. En voordat ik er erg in heb, is er een kinderkoor van drie hard huilende kinderen, de anderen kijken verschrikt. Ik moet ook wel toegeven dat het kleine fragiele popje erg hard gilt. En helemaal als het niet gaat zoals ze graag zou willen. Is echt een droppie, behalve als ze haar zin niet krijgt.
Gelukkig is het leed snel geleden, als ik haar een stukje brood geeft. Een kinderhand is gauw gevuld. Pedagogisch verantwoord of niet, soms moet je roeien met de riemen die je hebt. De onrust die er was, is even snel weer weg.
Na het broodje eten, ruim ik de ontbijtboel op. En pak wat bakken met
speelgoed. Binnen no time ligt de hele huiskamer en dan ook echt de
hele huiskamer, bezaaid met blokken, duplo en knuffels en mijn kussens van de bank. Ehhhh dit had ik niet helemaal voor ogen toen ik de
bakken met speelgoed pakte. Twee peuters staan samen te sjorren aan een lege speelgoed bak. Twee andere kleuters, hebben besloten dat ze beide met dezelfde pop willen spelen. Het arme poppenkind wordt bijna uit elkaar getrokken. Gelukkig voor het poppenkind, dat ik haar net op tijd kon redden.
Ik kijk op de klok, het is pas net 9.00 uur. Ik kijk de woonkamer eens rond, dit is erg, zelfs bij mij. Ze mogen veel, maar dit is te. Als ik vandaag wil overleven, moet ik toch echt wat strenger optreden. Ik klap in mijn
handen en vertel dat dit wel een hele erge rommel is en dat we alles gaan opruimen en als dat klaar is dat we aan tafel gaan kleuren. Het kleuren idee, doet wonderen. Het opruimen doen ze netjes met elkaar en het gevecht van wie de plastic bak mag of het poppenkind, is volkomen vergeten en onbelangrijk. Als alles netjes in de bakken zit, gaan er
5 kleine mensjes netjes aan tafel zitten, de allerjongste zet ik in de
kinderstoel, ook hij vind met zijn 1 jaar alles reuze interessant. Ik pak de kleurtjes, de kleurplaten. En het komende half uur heb ik geen kind aan de kindertjes. We eten gezellig fruit aan tafel en daarna mogen ze vrij spelen.
Terwijl ik de jongste nog fruit aan het geven ben, zie ik in mijn ooghoek drie ukkies op de bakken af stormen en de ander op mijn kussen van de bank. Neeee denk ik, niet weer………. Gelukkig ben ik dit keer wat sneller en kan net voorkomen dat ze alle bakken met speelgoed op de
kop gooien. Wat teleurgesteld wordt ik door een aantal kinder oogjes aangekeken. “Zullen we met de houten trein spelen” stel ik voor. Voordat ik het weet zijn we samen aan het spelen met de houten
treinbaan. Voorzichtig sta ik op, ze kunnen wel even zonder mij. Ik loop naar de keuken en zet het thee. Ik kijk tevreden om het hoekje ze zijn vrolijk aan het spelen. Soms moet je een beetje bij sturen en dan
komt alles goed….
Leuk om te lezen? Volg mij
Uit het leven gegrepen 😁