Eigenwijs

Als ik na een rit van 2,5 uur bij het huis van mijn ouders aankom, zie ik mijn moeder al voor het raam bij het balkon staan. Gauw loopt ze naar deur van de lift. Ik doe de liftdeur open en zie haar blije gezicht. Ik ben ook blij haar weer te zien. Na een dikke smakkerd en omhelzing, merk ik dat ze helemaal buiten adem is. Ik zeg streng, wat heb je gedaan? Mijn moeder haar longen zijn versleten en moet ‘snachts de slang van de zuurstof in. Ja zegt ze hijgend, mijn hulp kwam niet. Ik zeg, kom we gaan eerst naar binnen. Onderweg van de gang naar de woonkamer wil ze verder met haar verhaal maar het gaat niet. Eerst zitten, hijgt ze. O zegt ze, en ze wil weer opstaan, ik ga theezetten. Nee zeg ik, zitten blijven. Ja zegt ze, je moeder wil te veel. Goh, dat had ik nog niet door. Ik zeg waarom komt de hulp niet? Ze is ziek, hijgt ze nog na. Oh zeg ik, sturen ze niet iemand anders? Dat weet ik niet zegt ze. Maar ik had alle planten uit de vensterbank gehaald, want ik had graag gewild dat ze de ramen ging zemen. Ze zit hijgend en puffend op de stoel alsof ze net een marathon heeft gelopen.

Mijn moeder is hard voor zichzelf. Van het type niet zeuren maar doorgaan. Haar ene voet tenen afgezet, en eigenlijk altijd pijn. Haar hart slecht en haar longen zijn eigenlijk op. In het koppie is alles nog oké en daarom is het zo hard te verteren voor haar dat niks meer lukt. Ik kan toch niet de hele dag tv kijken en boeken lezen, zegt ze. Dus dwingt ze zichzelf achter de rollator haar boodschapjes te halen. De grote dingen worden gehaald door mijn zussen.

De vensterbanken leeghalen, is voor ons en de huishoudelijke hulp een peulenschil, voor haar een intensieve uitdaging. En nu kwam de huishoudelijke hulp niet en moest ze alles weer terugzetten. Je wist toch dat ik kwam, dan kon ik dat toch voor je doen, zeg ik. En de hulp kan zelf ook de vensterbank leeghalen mam. Ja zegt ze nog steeds hijgend, ik dacht dan kan ze opschieten.

Mijn moeder van 85 jaar is van de oude stempel, vanaf 12 jaar moest ze gaan dienen, dienden bij de welgestelde mens. Meneer en mevrouw lieten mijn moeder hard werken voor een paar cent. 6 dagen in de week. Een uurtje vrij kon niet, want dan moesten de overhemden van meneer gestreken en gesteven worden, of het eten klaar gemaakt. Mijn moeder haar mooie lange haar, moest ze afknippen van mevrouw. En als de kat het vlees van de aanrecht had gekaapt, moest ze dat vanuit haar eigen zak betalen. Andere tijden, dan nu, maar het heeft haar wel gevormd zoals ze nu is. Het huishouden moet je toch zelf kunnen. Maar het gaat niet meer, en eigenlijk vindt ze dat ontzettend moeilijk te accepteren.

Het duurt echt een tijd voor dat ze weer rustig en op adem is. Ik zeg haar nogmaals dat ze dit niet meer mag doen. Ze was ook nog boodschappen wezen doen. Ik zei mam, we hadden ook even samen met de auto kunnen gaan. Ja, ja, zegt ze, maar ik wilde wat lekkers bij de thee halen voor ons. Ik zucht……je bent wel eigenwijs hoor voor een vrouw van 85, zeg ik. Ze schiet in de lach, pakt mijn hand vast en kijkt mij aan en zegt; dat zijn we toch allemaal, jij ook! Want hoe is het met je benen? Wat zeiden ze in ziekenhuis? Ik kijk naar beneden naar mijn benen, waarvan het vocht vasthouden duidelijk te zien is. Oh zeg ik, ze zitten er nog aan, gaat wel weer over. Ja zegt mijn moeder, niet zeuren en gewoon doorgaan zeker. Ik kijk haar aan en we schieten samen in de lach.