Dochterlief van 14 belt. Mama ik heb ………., een hoop giebel stemmen op de achtergrond en veel geruis. Ik versta er niets van. De verbinding wordt verbroken. Ze belt weer terug, mama ik heb een onvoldoende. Oh zeg ik, voor welk vak? Natuurscheit-kunde giert ze door de telefoon. Ik kan er de humor niet echt van inzien. Ze heeft eigenlijk nooit onvoldoendes, en schrik er een beetje van.
Ernstig vraag ik? Nogal zegt ze. Een 4,1. Ik zeg zo, hoe komt dat? Weet ik veel zegt ze, ik snap er geen bal van. Heb je wel goed geleerd? Mag je m overdoen? Nee zegt ze. Ik zeg; o dat vindt ik niet zo leuk. Ze wordt boos en zegt daaaaag en hangt op. Thuis gekomen hebben we het er nog even over. Zegt ze: ik vind het wel erg hoor dat jullie zo doen. Die daar en ze wijst naar haar zus, die kwam steeds met onvoldoendes thuis en daar zeiden jullie altijd van; je hebt je best gedaan en het komt wel goed. Het is even twee tellen stil, ik kijk mijn man aan. De zus van de onvoldoendes schiet in de lach en kijkt met een olijke blik de tafel rond. Ja zegt mijn jongste, dat is toch niet eerlijk. Ook wij schieten in de lach. Nee, zeg ik, je hebt wel gelijk, maar wij zijn dat van jou niet gewend.
Mag je m echt niet over doen?, probeer ik nog, kijkend op haar cijferlijst in mijn telefoon, waar de 4,1 in een rode kleur staat te schitteren tussen de andere mooie cijfers. Zie dat het ding ook nog twee keer mee telt. Nee zegt ze. Jammer, erg jammer zeg ik. Kun je de docent niet overhalen? Ja zegt ze; ik ga naar meneer toe en zal smeken; mijn moeder vind het zo erg dat ik een onvoldoende heb, mag ik ‘m niet overdoen? Wat denk je dat meneer zegt? Mama accepteer het dat ik een keer een onvoldoende heb.
Tja, er zit helaas niks anders op geloof ik…
