Na een dagje in Vlaardingen te zijn geweest bij mijn mams, is er ook weer een tijd van naar huis gaan. Het was een fijne dag, de zon scheen en het was warme dag, wel een windje en ze hadden gezegd dat er in de avond een buitje kon vallen met hier en daar wat onweer. Maar goed dat was niet hier waar ik was, dat was ergens anders. In de avond zou ik mijn reis van 2,5 uur terug naar Roden vervolgen en de reis begon goed, het was druk op de weg, maar te doen. Geen files en daar is al heel wat voor te zeggen.
De navigatie hoeft niet aan, maar staat toch aan, waarom weet ik eigenlijk niet, het stuk rij ik al jaren dus ik weet precies waar ik langs moet. Het eerste deel van de reis verloopt voorspoedig. Ik heb het hoofd vol en zit nog van alles te bedenken en te bespreken met mezelf. Zijn interessante gesprekken met jezelf, je hebt uiteindelijk altijd gelijk zonder dat er iemand een weerwoord heeft, en dat is voor de verandering ook wel eens fijn.
Maar zo rijdend begint de schemer toch al op te komen en als ik in de buurt van Almere kom, zie ik voor mij dreigende wolken en hevig flitsen. Oh jee die kant moet ik uit. Ach bedenk ik mij misschien valt het wel mee, vast zo over al ik daar ben. Maar het wordt steeds donkerde en dreigender. Opeens zie ik dat het verkeer een andere kant op moet. Ze zijn bezig met de weg en voorbij Almere is de hele snelweg af gezet. Ik volg het andere verkeer, maar waar we ook langs rijden terug naar de snelweg wordt het niet. Het donderen en bliksemen wordt steeds erger en ook de eerste dikke druppen beginnen naar beneden te vallen. Het dondert en bliksemt nu zo hard dat ik de neiging heb weg te duiken bij iedere klap die ik hoor. Ik ben niet bang uitgevallen, maar met dit slechte weer in de auto te zitten in je uppie, daar heb ik het toch niet zo op.
Opeens zijn we bij een splitsing terecht gekomen, maar nergens kan ik bordjes van de wegomleiding vinden. Het plenst ondertussen ook zo hard dat het ook onmogelijk is wat te zien. Helaas heb ik ook nog steeds niet de ruiterwissers vervangen, dat had ik gisteren willen doen, omdat ze het niet meer goed wissen. Dus al met al is het moeizaam goed te zien. Ook zag ik vanmorgen vroeg bij het weggaan dat de achter ruiterwisser er triest bij hing. Het rubber bungelde bij de ruiterwisser langs. Dus ook daar heb ik niet zo veel aan nu. Maandag al een lekke band, en nu dit weer. Het gaat goed met mijn autootje. Ondertussen zie ik auto’s links en rechts gaan. Hmm waar moet ik nu heen? De navigatie zegt linksaf. En voor mijn richtingsgevoel denk ik ook dat dit juist is. Na een minuut of 10 rijden, zie ik borden richting Emmeloord, Aha denk ik, daar moet ik heen. Maar aangekomen bij de oprit, zie ik dat de oprit is afgesloten. Ohhh wat nu, nergens bordjes waar je dan heen moet. Ik rij nog een rondje op de rotonde en voel mij een beetje opgelaten. Welke kant moet ik nu heen, ik besluit links en kom vervolgens terecht op een industrieterrein.
Het gaat steeds harder en harder regenen. Op de weg rij ik door een rivier van water van een paar cm. Ook de klappen worden harder en komen steeds dichterbij. Aan de navigatie heb ik ook niks, die stuurt mij steeds dezelfde kant op. Eindelijk zie ik borden Harderwijk. Maar ja Harderwijk, dat ligt niet echt op weg naar huis. Weer terug de andere kant op. Ik heb de neiging de auto langs de kant te zetten en te wachten dat het onweer en de regen over is, maar ja misschien sta ik dan vannacht hier nog wel in the middle of nowhere. Nee dat is geen optie. Ik bel naar huis en zeg ik dat ik volgend jaar kerstmis misschien wel thuis ben als de benzine in de tank het tenminste zo lang vol hou.
Thuisfront heeft een idee en ik moet vervolgens mijn locatie aan zetten, dan zullen ze wel kijken waar ik langs moet. Ja hoor natuurlijk of dat gaat werken. Vervolgens gaan ze verder op wattsapp. Ook handig, ik kan toch helemaal niet lezen en rijden en helemaal niet in dit vreselijke weer. Vijf tellen later bedenken ze dit ook en word ik gebeld. Je moet de andere kant op. Andere kant zeg ik? Ja roepen ze in koor. Ik zeg, dat kan niet dat is afgesloten. Ik zeg laat maar, dit werkt niet. Ik zie een grote vrachtwagen en zeg dat ik daarachter aan ga rijden. Ik kan mij niet voorstellen dat hij op dit tijdstip bij een één of andere boerderij moet zijn. Thuisfront zegt dat ik dat niet moet doen. Ik zeg, ik zie wel waar ik terecht kom, ik kan hier ook niet heen en weer blijven rijden. De vrachtwagen weet de weg besluit ik, moet gewoon. Ik kachel achter de vrachtwagen aan over kleine weggetjes. Achter mij is het ook druk, dus ik denk dat iedereen hetzelfde denkt, hup achter de vrachtwagen aan. Of zouden ze gewoon wel weten waar ze langs moeten? Na een hele tijd rijden, zie ik links de snelweg liggen, daar moet ik heen. Maar opeens neemt de weg een bocht naar rechts en i.p.v. naar de snelweg toe, rij ik er steeds verder vandaan. Opeens een T-spiltsing, en vanuit daar zie ik dat eindelijk de navigatie het weer goed oppakt en naar de snelweg lijdt. Gelukkig het komt goed, thanks vrachtwagen.
Eindelijk vervolg ik mijn weg richting huis. Het dondert en bliksemt nog steeds en ook het water op de weg is een paar cm. Het blijft goed de aandacht erbij houden. Bij Joure krijg ik kramp in mijn voet. Ook dat nog, ik probeer wat met mijn voet heen en weer te wiebelen. Het werkt niet. Ik kan nergens stoppen, zucht het zal ook eens goed gaan. Tijdens het rijden wurm ik mij uit mijn schoen en rij op mijn sok maar verder. De kramp zakt langzaam weg. Eindelijk thuisgekomen strompel ik op één schoen en sok het huis binnen. Het is al over elven, Ik krijg een warm welkom en plof neer op de bank. Het thuisfront is echter binnen paar minuten verdwenen. Ik zeg waar gaan jullie heen? We hebben gewacht op jou, je bent er dus kunnen we nu naar bed. Oh zeg ik……gezellig…
Ik zit nog even in mijn uppie op de bank, hoor nog één harde knal, maak een rare beweging, en gooi vervolgens mijn glas met drinken om. Ook dat nog, bij het halen van een doekje breek ik mijn nek over mijn eigen tas en hoor ik nog een harde onweersknal. Ik zwaar geïrriteerd door alles, roep naar boven en zeg dat het nu wel klaar is met al dat lawaai.
Dat had ik eerder op de avond moeten doen, ik hoor niks meer…….
Top verhaal..