Mijn oppaskindje heeft een boze bui. Over een jurkje van een pop.
Ik heb de pop net aangekleed, en mijn oppaskindje wil de kleertjes weer uitdoen, maar ik ben niet van plan het poppenkind weer van haar kleertjes te ontdoen. Zo’n poppenkind werkt met aankleden niet echt mee en het duurde even tot het poppenkind eindelijk een jurk aanhad. Het is natuurlijk een leuk spel, maar ja ik vind het wel klaar, tot ongenoegen van mijn oppaskindje. Het meisje zet het op een hartverscheurend brullen, dat lang aanhoudt en steeds erger wordt.
Ik besluit het gesprek aan te gaan, uit pedagogisch oogpunt. Maar de twee jarige uk, denkt daar toch iets anders over en het brullen wordt er alleen maar erger van. Ik besluit haar uiteindelijk op de gang te zetten, pedagogisch verantwoord of niet, haar gebrul gaat door merg en been. Ik vertel haar dat als het over is dat ze weer binnen mag komen.
Na een paar minuten is het stil, ze komt binnen. Ik zeg tegen haar: “is het weer goed?” De kleine uk kijkt me met een betraand gezichtje aan, haalt haar neus op, kijkt de kamer eens rond, pakt haar knuffel en zegt resoluut tegen mij: “nee, het is niet goed”. Loopt vervolgens zelf weer naar de gang, doet de kamerdeur dicht, ploft op de vloer neer en zet het weer op brullen. Mij verbazend achterlatend……..
