Een aantal maanden geleden, ver voor de Corona, kregen we door omstandigheden een logee. Iemand waarvoor thuis wonen, niet meer mogelijk was. Als dat uiteindelijk zo is, dan kom je in de mallemolen van de hulpverlening. Goed bedoeld allemaal, maar meer dan gesprekken en crisisopvang kon niet geboden worden. Dus maar besloten dat ze tijdelijk bij ons kwam wonen.
Onze logee, heeft na een aantal maanden, uiteindelijk een mooie kamer in Leeuwarden aangeboden gekregen, die we met elkaar een beetje opgeknapt hebben, zodat ze er netjes bij zou zitten. We hebben alles ingericht via tweedehandssites en krijgertjes. Niks mis mee, ze had niets, dus alles was welkom.
Maar toen ze net in Leeuwarden zou gaan wonen, kreeg ze vanuit een hulpverleningsinstantie een cadeaukaart, om haar een beetje op weg te helpen met het inrichten van haar van kamer. Een cadeaukaart van Nederlands grootste woonwinkel, waar menig huishouden spullen van in huis heeft staan.
Een ontzettend fijn gebaar, van de desbetreffende instantie, wat zeer gewaardeerd wordt. Maar soms verlopen dingen in communicatie niet altijd even soepel, dus waar ik dacht dat de cadeaukaart zonder houdbaarheidsdatum, in stukjes kon worden opgemaakt, had de instantie bedacht dat het ding in één keer op moest i.v.m. verantwoording. Op zich een begrijpelijke gedachte maar die mij niet was verteld. Achteraf onze logee wel, maar die had er niet meer aan gedacht. Kan gebeuren niets aan de hand, maar toen kwam de Corona en konden we niet naar Nederlands grootste woonwinkel. Ook lastig want de kassabonnen moesten ingeleverd worden. Na wat heen en weer appen heb ik voor elkaar gekregen dat het mocht als de woonwinkel weer openging.
Afgelopen zondag was het zover, en had ik besloten dat het wel weer kon om heen te gaan, samen met de andere helft van Nederland. Ongelooflijk, wat deden al die mensen hier. Misschien dachten zij dit ook van ons, maar wij hebben geen keuze, wij moeten! Misschien had ik een bordje om moeten doen: “wij moeten, jullie niet, ga maar naar huis!”
Een gigantische lange rij stond buiten, het leek wel een pretpark attractie. Sommige mensen waren geïrriteerd dat er zo’n lange rij stond en gingen weer. Tja dacht ik, ik had liever ook rechtsomkeer gemaakt, maar ja……wij moeten! Na twintig minuten wachten in de rij konden we naar binnen, het viel me toch mee. Gemiddelde wachttijd pretpark attractie duurt een uur.
Je mocht met twee personen naar binnen, aangezien wij met z’n drieën waren, sprak ik met de meiden af, dat zij eerst naar binnen gingen en ik later. Bij binnenkomst moest je met de roltrap naar de eerste verdieping waar al het woongenot kon beginnen.
Boven stond een medewerkster de winkelwagentjes uit te delen, dit kon je niet zien als je beneden aan de roltrap stond. Het was zo druk, dat de winkelmedewerkster de snelheid van de karretjes uitdelen niet aan kon, waardoor mensen boven voor de roltrap stonden te wachten op een karretje. Een hilarisch tafereel want iedereen botste tegen elkaar op als men boven aankwam met de roltrap. Dat is nog eens een fijne begroeting in deze tijd waar afstand houden belangrijk is. Nou ja af een toe een ongevraagde knuffel kan hopelijk niet al te veel kwaad. Een hoop gemompel en sorry’s vliegen door de ruimte.
Nou hé hé, we zijn binnen, eindelijk kan het avontuur beginnen. Vrolijk wandelend door de paden, wordt mijn aandacht getrokken door een medewerker van de woonwinkel die toezicht houdt. Hij houdt mensen aan, een discussie volgt. Ik loop snel door, straks ziet hij dat we met z’n drieën zijn. Opsplitsen, gebaar ik mijn dochter. Mijn dochter zegt dat ik niet zo paniekerig moet doen. Wat kan er nu gebeuren? Nou zeg ik, straks wordt ik de winkel uitgezet. Ze schiet in de lach. Tuurlijk mam, jij wel.
Om snel door de winkel heen te kunnen had ik gevraagd aan onze logee, of ze thuis op internet kon kijken wat ze leuk vond en dan konden we dit zo meenemen, ook i.v.m. de drukte. Wel geteld vijf dingetjes had ze uitgekozen, waarvan het vloerkleed het grootste ding. Heb je verder geen dingen opgezocht, vroeg ik. Nee zegt ze, dit is toch genoeg, ik geef de rest wel terug. Ik zei lieve schat, dat is lief van je bedacht, maar die bon is voor jou en we gaan flink uitpakken. Maar dan voel ik me schuldig, was haar antwoord, tja dat herken ik ook altijd bij mezelf, maar dat vertel ik maar niet. Jij hebt deze bon gekregen, het geld wat er opstaat mag je volledig gebruiken voor jezelf, voor je huisje. Je mag best wat nieuwe dingen uitzoeken.
Toch meer dan drie uur lopen we er rond, drie karren vol, met huishoudelijke dingen, rolgordijnen, vloerkleed, beddengoed, wat prullaria, plantjes enz… Ik ben het zat, heel erg zat, hup naar de kassa inladen en wegwezen. Nog een uur rijden naar Leeuwarden en dan daar weer uitladen.
Vanmorgen zijn we om half twaalf vertrokken, ’s avonds om kwart voor acht ‘s stappen we in Roden de deur weer binnen. Ik heb het gehad…… De eerste vijfentwintig jaar kom ik niet meer bij Nederlands grootste woonwinkel heb ik besloten.
Thuis zegt manlief, zullen we in mijn kantoortje nog een kast neerzetten, die kunnen we dan wel halen bij………
Neeeeee, zeg ik en plof op de bank neer.
