Maand: mei 2019

Oma belt, een gesprekje voor de felicitaties voor manlief….opeens een harde gil, van schrik laat ik bijna de telefoon vallen. Samantha vliegt op van haar stoel. Daar, daar, daar gilt ze hard. Wat is er, vraag ik en sta uitvoorzorg ook maar op voor het enge wat ik nog niet heb gezien. Kijk dan zegt ze, een beest. Ik denk een beest, wat voor beest, ik hou niet van beesten. Daar het loopt, een tor. En ze staat te springen in de kamer. Ik kijk nog eens en zie daar een giga tor lopen van ca 1,5 tot 2 cm. Ik zeg tegen oma effe wachten hoor. Ik moet op jacht. Ja zegt oma, dan pak je een doek en zet je ‘m buiten. Eh…ja moppel ik wat. Ik ben geen held en ga geen doek pakken, maar dat zeg ik maar niet tegen mijn schoonmoeder. Ik doe mijn slipper uit en wil het beest een pets geven. Maar het beest loopt snel weg en is in geen velden of wegen te bekennen. Samantha gilt nog harder. Ik ga daar nooit meer zitten gilt ze. Ik zeg we pakken de stofzuiger dan zuigen we m op. Nee zegt ze, ik niet. Doe ik wel, zeg ik..ik de held op sokken. Zo gezegd zo gedaan maar alles wat ik heel voorzichtig op til, of weghaal, de giga tor is niet te vinden. Hij zit in de stoel zegt Samantha die aan de andere kant van de kamer staat. Voorzichtig draai ik de stoel op zijn kop, maar geen tor. Uitvoorzorg stofzuig ik alles maar heel goed, maar pok van de opgezogen tor hoor ik niet. Hij is weg zeg ik. Waar dan zegt Samantha. Ik weet niet, zeg ik. Komt vanzelf wel weer voor de dag. Sam kijkt angstig om zich heen en zegt ik ga daar nooit, nooit meer zitten. En springt van haar ene been op de andere. Ik de held, doe een beetje onverschillig, maar kijk toch ook steeds naar die hoek of ik wat zie. Een paar tellen later zie ik ineens de giga tor voor de dag komen, ik spring op en roep daar is ie, de stofzuiger snel. Sam gilt. Ik doe snel de stofzuiger aan en zuig de tor op. Zo zeg ik, die is foetsie. Ja zegt Samantha, straks kruipt ie eruit. Ohja en van schrik laat ik de stofzuiger los. Ik zeg snel een zakje. Proffesories binden we een zakje om de ingang van de stofzuigerslang. Het gevaar is geweken. Wie gaat de stofzuigerzak vernieuwen vraagt Sam. Ehh….zeg ik, wij niet, wij hebben gevaar voor eigen leven doorstaan. Ze knikt, inderdaad zegt ze, dat mag een ander doen….

Na een jaar steeds vage klachten en aantal huisarts bezoeken, beland ik na het Martini Ziekenhuis weer bij huisarts en hierna bij Allergologie in het Scheemda Ziekenhuis. Sceptisch als ik ben verwacht ik niets van dit bezoek, in het Martini stond ik immers na 5 minuten weer buiten, met de mededeling dat het geen huidaandoening was en dat mijn klachten wel hormonaal zouden zijn. Het had best gekund met mijn 50 jaar. Het kwam op zich toch wel aan, tja eerst ben je 20 in de bloei van je leven en ineens ben je 50 (ook nog in de bloei hoor) en wordt er medegedeeld dat het de overgang wel zou zijn. Tja zou kunnen, geen idee nooit eerder meegemaakt.  Maar ja overgang of geen overgang de klachten verdwenen niet. Steeds een vuurrood hoofd dat brand. En kwam zomaar op. Soms bleef het even weg en soms liep ik paar dagen met rood hoofd. Naar mijn idee geen zogenaamde opvlieger, waar men wel over spreekt. En de vrouwelijk cyclus is ook nog steeds aan de gang. Dat mag wel verdwijnen als ik eerlijk ben want daar word ik niet echt vrolijk van. Eerder zeer down en chagrijnig.

Toch maar weer terug naar huisarts. De huisarts zei meteen dat het geen overgangsverschijnselen zijn, en dat ik door zou worden gestuurd naar Allergologie in het Scheemda ziekenhuis. Na een gesprek met de arts van meer dan 20 min, voelde ik me serieus genomen. Eerst maar bloedprikken en daarna allergie test. Oh dacht ik, dat is wel anders dan in Martini Ziekenhuis. Daar ging ze met de achterkant van een pen over mijn arm heen en daar constateerde ze uit dat ik niks bijzonders had. Nouja op zich fijn, ik heb ook liever niet iets bijzonders als ik eerlijk ben. Wat heb je er aan? Niets, helemaal niet leuk, beter gezond en normaal. Maar ja wat is de definitie van normaal. Eigenlijk is niemand normaal, iedereen heeft wel wat. En bij de meeste van ons mensen zit het tussen de oren en misschien ook wel bij mij in dit geval.

Over de allergie test, was ik ook sceptisch. Ik heb altijd vage niet aantoonbare dingen, dus zal nu ook wel zo zijn. Ik had niet bedacht dat die vage niet aantoonbare dingen misschien wel van een allergie zouden kunnen komen. Totaal niet gedacht.  Ja ik weet dat ik ibuprofen niet moet slikken, of andere medicijnen waar dat bepaalde bestandsdeel in zit, dat ik dan gelijk opgezet gezicht, mond en verdikte tong e.d. krijg, en dat ik van appels, ontzettend last van mijn maag en mond krijg, kiwi’s erg lekker, maar ook daar reageer ik niet geweldig op. Maar ja verder, tja daar denk je niet aan. Tenminste ik niet.

Na 45 min in de stoel te hebben gezeten bij de allergietest, blijkt dat ik op bepaalde stoffen te best reageer en dat ik voedingsmiddelen met bepaalde bestandsdelen beter niet meer moet eten. Zoals wortels, selderie, hazelnoot, pinda, appels, en nog wat. Ik krijg medicatie mee voor een maand en verder even afwachten of er nog wat uit bloed onderzoek komt. Ik hoop maar van niet, is wel genoeg zo. Ohja de hond kwam ook aardig op en een bepaald onkruid in de tuin moet ik mijden. Verder is knuffelen met de bomen ook geen optie meer. Vooral dat laatste valt me zwaar. Ik heb toch altijd een hele knuffelsessie met de grote bomen in het bos. Maar die laten we dan voorlopig dan toch maar voor wat ze zijn, het is niet anders.

Ik verplaatst de overvolle wasmand van de badkamer naar het washok. Ik kijk het washok somber in en vraag me af wie de meiden heeft bijgebracht dat je al je vuile kleren moet opsparen en dan in één keer in het washok moet gooien, gewoon op één bult, zodat je moeder het kan sorteren en in de wasmachine kan doen. Ik was het in ieder geval niet. Lijkt wel of ik op vakantie ben geweest zoveel ligt er. Ik denk dat ze iets hebben gemist in hun opvoeding. Of zou ik het niet vaak genoeg hebben gezegd? Ruim je kamer op, en doe je vuile was in de wasmand.  Of wel opvoeding hebben gehad, maar er niet van genoten? En heus ik ben zelf ook een rommelkont, maar zo bont als mijn dochters het maken, zo ben ik toch niet. Ik probeer een pad te creëren tussen het wasgoed en de wasmachine. Het lukt zowaar met moeite.  Met enige tegenzin stop ik de wasmachine vol en zet ‘m aan. Tjonge dat duurt weer een tijd voordat alles weg gewerkt is. En dan nog vouwen en in de kasten leggen en dan hebben we het nog maar niet over strijken en de sokken. Oké daar ben ik zelf ook slecht in, sokken rollen is ver van een hobby te noemen. Eigenlijk vind ik huishouden doen helemaal geen hobby, maar ja het moet toch gedaan. Heb er vaak aan gedacht een huishoudster te nemen, en als ik een welgestelde dame was, had ik het waarschijnlijk gedaan. Maar als ik het nu zou doen denk ik, zonde van mijn geld en ik zou gaan opruimen en schoonmaken voordat de schoonmaakster zou komen. Je wilt je immers niet doodschamen voor je huis, wie weet bij welke kapper de schoonmaakster vertelt dat het wasgoed tot aan de hemel reikt. Dus nee, ik maak zelf wel schoon en zucht nog eens kijkend naar de bult vuile was. Leuk hoor puberdochters, ik hou ontzettend veel van ze, maar af en toe…..