Maand: maart 2019

Dat je kind een hobby heeft, dat is leuk. Dat je je zelf aanmeld om bij die zelfde vereniging hier en daar wat te helpen ook leuk. Maar waar het begon met af en toe wat doen, is dit helaas iets wat uit de hand gelopen. Geeft niet, doe ik zelf. Vind vele dingen leuk om te doen, andere wat minder, maar om daar andere mensen voor te vinden is net als bij iedere vereniging lastig.

Zo zit mijn dochter van 14 bij de colorguards bij de muziekvereniging in Roden, een super leuke sport waar ze veel plezier aan beleefd. En als dochters het naar haar zin heeft, dan heeft moeders het ook naar haar zin. Ik kijk graag naar de sport en vind het ontzettend knap wat er neergezet wordt. Een hele kunst zo kan ik wel vertellen, dansen met vlaggen, sabels en rifles. Een sport die vanuit Amerika naar Nederland is over gewaaid. Al heel, heel lang geleden. En toch zijn er nog steeds mensen die niet weten wat colorguard is. Maar goed, ik verdiep me ook niet in voetbal en de regels hiervan. Met 22 man of vrouw op het veld achter één bal aanrennen, tja ik heb er niks mee.  Ik weet 90% van de Nederlanders heeft er alles mee, ik niet, het interesseert me niet. Ik weet niet eens wie er in het Nederlands elftal spelen. Is dat erg? Nee, ik heb er geen last van. Ik zit bij de muziekvereniging en dat vind ik leuk.

Maar goed, bij de colorguard horen vrijwilligers, om bijvoorbeeld te helpen met kleding maken, of in dit geval te helpen bij de vloerploeg. De meiden dansen op een witte ondervloer, die giga groot is en je met meerdere mensen moet neerleggen. Omdat we mensen te kort hadden, ben ik in januari gaan lobbyen bij leden van onze showband en ouders. Uiteindelijk hebben we een team bij elkaar gekregen.

Een team van superleuke mensen, maar met weinig tot geen ervaring. Ik loop al aardig wat jaren mee, maar ook ik heb geen ervaring met vloer leggen, ik was voor de decorstukken en begeleiding van de meiden. Maar ja bij gebrek aan, Jacq ook maar mee in de vloerploeg. Nu zou je denken, appeltje eitje, zo moeilijk is dat toch niet. Nou kan je wel vertellen, dat het zo simpel ook niet is. Je draait als vloerploeg mee in de wedstrijd, alles moet op tijd anders krijg je strafpunten. Je mag niet voordat de tijd loopt over de startlijn, anders heb je al een probleem. En ligt de vloer niet goed, dan hebben de meiden een probleem. Na de show moet je vliegensvlug de vloer over de middenlijn krijgen anders komt het ook niet goed. Dus er komt best wel wat bij kijken.

Vanuit ons gloednieuw team, twee captains aangesteld, nou ja aangesteld, ze hebben zich maar aangeboden anders hadden we teveel kapiteins op een schip, en kan je wel vertellen dat we dan zinkende waren. Dus twee mannen, met ook nog dezelfde voornaam, om het makkelijk te houden, namen het voortouw. Mooi om te zien, overleg werd er gehouden en planningen werden op papier uitgewerkt.

We gingen er voor, de eerste wedstrijd was inzicht en na een paar maal oefenen dachten we het toch aardig te weten. Helaas alles wat op die eerste wedstrijd verkeerd kon gaan, ging verkeerd. Bij ons, maar ook bij de meiden. De muziek was te laat ingeleverd, er was geen speakertekst, één van onze groepen bleef achter de coulisse staan, terwijl ze op moesten, de andere groep was te traag met hun spullen neerleggen en bij twee leden zat de kleding niet goed, zodat ze in hun bh stonden, en wij waren te langzaam met de vloer en nog iets vaags, zodat we strafpunten kregen. Verder moesten er twee personen naar de EHBO, wegens flauwvallen, dus al met al een enerverende dag, wel een onwijs gezellige maar ook een zwarte dag in mijn colorguard geschiedenis.

Volgende contest was Wijchen, een leuke dag, waar eigenlijk alles best wel redelijk ging, en we ontzettend veel lol hebben gehad onder elkaar, en ik kan wel zeggen dat de busreis terug wel het leukste was. Toen kwam Almere, wat ook goed verliep en super gezellig was.

Daarna twee week later contest Leeuwarden. Leeuwarden met een ander soort sportzaal, een lange smalle zaal. Dus anders dan andere zalen. Een zaal waar je ook de vloer anders moet neerleggen omdat het anders niet past. Waarom ze dan gaan voor zo’n zaal, geen idee. Er zal wel een achterliggende gedachte achter zitten, één die ik niet snap. Feit wil dat de vloer anders uitgelegd moet worden. Aiii, daar gaan we, eerste overleg via de app, tweede overleg met een aantal face to face. Conclusie blijft hetzelfde, het moet anders. Maar op de dag dat we vloer anders gaan opvouwen, zegt instructie ons dat het niet nodig is, dat het zo ook wel kan, waardoor de vloer op de oude manier in Leeuwarden aankomt. Wat is nu wijsheid en wat gaan we doen. Ik word er toch wel een beetje peu nerveu van.

Toch maar weer de neuzen bij elkaar, pen en papier erbij. Vloer toch maar anders opvouwen. Dus in de bijhal, worden de twee vloeren anders opgevouwen. Als ik het zo van afstandje bekijk, is het net een wasmiddel reclame van tig jaar geleden. Het witte doek (dik zeil) wordt zorgvuldig gevouwen, en op een kar gelegd. Het ding is ontzettend zwaar en voor mensen met een blaasprobleem, ik dus, niet echt fijn als je het zwaarste deel op de kar moet leggen, dus afgesproken dat hoefde ik niet te doen.

Al met al is het best dingetje die vloer, tenminste dat vindt ik. De captains staan er rustig bij en bekijken het heel anders, heel relaxed. En waar hebben we het over, het is alleen maar vloer leggen. De meiden moeten hun show doen, die moeten laten zien wat ze kunnen. Maar toch had ik een knoop in de maag toen we uiteindelijk achter de gordijnen stonden en ik één van de captains weer met z’n papier zag wapperen. Tevens kwam er een kleine discussie op gang bij andere vloerploegleden over het vloer leggen. Hé jongens hier word de knoop in mijn maag niet beter van. Ik kijk van de ene captain naar de andere captain. De ene stond nog druk te zwaaien met zijn papier, de ander stond er rustig bij. Aan de rustige captain vraag ik, het komt toch echt wel goed hé?, wijzend op het groepje en de man die nog steeds druk staat te wapperen met zijn papier. Hij kijkt en heeft een glimlach op zijn gezicht, ja hoor, zegt hij het komt heus goed. Oke zeg ik, dan vertrouw ik daar maar op.

Moment suprême gaat gelukkig alles goed, we zijn super snel, het enige wat ik me afvraag hoe het kan dat ik met opvouwen opeens aan het einde van de vloer sta. Nou ja geen idee, maakt niet uit, vloer oppakken en rennen. Mijn blaas moet het toch maar even houden, de wc is dichtbij.  Nu nog wachten op de uitslag. We zijn blij verrast als ze 5^e van de 8 zijn geworden, met meer punten dan vorig contest. Ook wij als vloerploeg hebben het goed gedaan, geen strafpunten.

Nu op naar Eindhoven waar de Finals zullen plaatsvinden. Via loting werd bekend gemaakt wanneer de meiden mogen performen. Echt vrolijk worden we niet van het tijdstip, betekend dat we om 03.40 uur in de ochtend uur gaan verzamelen.

Pfffff, zo fijn dat je kind een hobby heeft…….

Sinds dat de relatie van mijn dochter strandde en ze nu een jaar alleen is, is ze een klein beetje aan het rondkijken naar een leuke jongen. Op zoek, zo zullen we niet zo zeggen. Wel zou het leuk voor haar zijn als ze er één tegen het lijf liep. Een leuke, spontane, lieve jongen, ééntje die bij haar past. Super knap hoeft niet, maar wel een beetje verzorgd. Je weet wel zo één die bij iedereen en zelfs bij schoonmoeders in de smaak zouden vallen. Iets wat waarschijnlijk niet bestaat, maar als moeder mag je toch dromen voor het geluk van je dochter. Ik gun het haar, ik gun haar de liefde van haar leven.

Nu zit ze op Tinder, ik had er van gehoord, maar wist niet precies wat en hoe het werkte, ze heeft me uitgelegd, je ziet foto’s van mannen/jongens in de leeftijdscatagorie die je zelf uitkiest, en als je denkt die is leuk, dan swipe je. Je leest het goed “swipe”, ik wist eerst ook niet wat het was. Je schuift de foto naar rechts, dan zegt de app dat je die jongen leuk vind. Vind je het niks, swipe je naar links. Het is net een winkel even shoppen naar een leuke knul. Toch wel slim bedacht. Het leek mij erg grappig om te doen, dus vroeg ik: oh mag ik ook eens kijken hoe dat werkt” en voordat dochterlief het in de gaten had, was mams al aan het swipen op dochters telefoon. Hilarisch dat kan ik wel zeggen. “Dat is niks, die is leuk, die gaat, die is eng, die is te macho, die is super leuk, nee die heeft te veel tattoos en daar heb ik niks mee”. Hallo! roept mijn dochter, jij niet, maar ik wel. Nee joh zeg ik, deze niet en laat hem zien. Een jongen vol tattoos en ook niet moeders mooiste. Ze ligt in een deuk, ze moet me gelijk geven, dat was niks. Maar zegt ze, misschien is ie wel hartstikke lief. Vast zeg ik, maar met zo één mag je niet thuis komen. Ze moet nog harder lachen, jij bent erg zegt ze. Nee hoor zeg ik, ik heb Tinder niet bedacht, ik kom nog uit het tijdperk dat je iemand ontmoette in een jongerensociëteit of kroeg. Ik ga gewoon mee met de bedoeling van Tinder, naar rechts leuk, naar links dat vinden we niks.

Ondertussen kijken haar zussen vermakelijk met mij mee. Opeens kom ik een jongen tegen die ik wel wat vindt. Ik heb er één, zeg ik. Laat eens kijken, zegt mijn oudste Mijn jongste ligt helemaal plat onder de tafel van het lachen. Niet naar rechts swipen zegt mijn oudste, niet doen hoor. Ik doe niks en laat hem zien. Het is even stil…..nou zeg ik? Tja die is wel leuk, zegt ze. Oké dan swipe je naar rechts, Ja daaaag roept ze. Ik laat de foto nog aan mijn andere dochters zien en allen zeggen ze jaaaa. Ik swipe naar rechts. Wat doe je nou, zegt ze? Ik? Ik regel een date voor jou. Een hilarisch gelach van de dochters schalt door het huis. Na bijgekomen te zijn van het lachen krijgt ze een berichtje………..ze heeft een match.

Nu heeft ze al twee dates gehad via Tinder, en de heren zagen het zitten. mijn dochter niet. De één was best aardig, en heus geen raar persoon, maar er was vanuit haar geen klik. De tweede die was erg bijzonder. Hij reed rond in een dikke auto en wilde imponeren. Hij wilde graag een keer afspreken. Mijn dochter leek het wel leuk en hij was ook heel erg aardig, te aardig. Ze hadden bij haar thuis afgesproken. Iets wat ik bij voorbaat al niet zo verstandig vond.

Ik nog gezegd waarom spreek je niet af op neutraal terrein? Waarom bij je thuis? Nou zegt ze, als het niks is zet ik hem mijn huis uit. Ik kijk bedenkelijk, en zeg; ik vindt het maar niks. Ze vervolgt, ach mam doe niet zo ouderwets. Ik moest van jou op Tinder. Van mij? nee dat is niet waar, daar zat je al op zeg ik. En je moeder maakt af en toe grapjes, dat weet je toch wel? Ik moet me geen zorgen maken, alles kwam goed. We spreken af dat als er wat is dat ze een alarm bericht stuurt, dan zouden we zo op de stoep staan.

De jongeman belde aan en toen ze deur open deed en hij haar begroette, wist ze het meteen………….dit is hem niet….. Zijn plat Amsterdams accent, zijn geur en het sluike haar. Nee, nee, en nog eens nee. Maar goed hij stond er en je kunt dan ook niet de deur voor zijn neus dicht doen. Dat is onbeleefd, dat heeft je moeder je niet geleerd. Moeder had zeker wel het advies gegeven om de deur weer dicht te doen met rare types, maar ja ze vond dat ze het niet kon maken. Een kopje koffie kon geen kwaad.

Na zijn kopje koffie, kwam hij toch wel verdacht dichtbij haar zitten. En op zijn plat Amsterdams zei hij “Goh wat ben je mooi en wat heb je mooi haar” Mijn dochter, de nuchterheid zichzelf, schiet in de lach en zegt dank je wel. Hij vervolgt; mag ik met je haar spelen? Met mijn haar spelen? Zijn Amsterdams accent galmt nog na in haar oor, en voordat ze het in de gaten heeft, zit hij met zijn hand in haar haar. Doe maar niet zegt ze, en staat snel op, wil je nog wat drinken? Ze hoopt dat hij nee zegt en gaat, maar hij wil nog wel een drankje. Zullen we een film kijken vraagt hij? Ik kan hier ook wel blijven slapen als je dat goed vindt. Blijven slapen? Ho dit gaat wel heel erg rap. Ze kijkt hem aan, en zegt nou nee, dat vindt ik niet goed. Jammer hoor zegt hij. Als ze hem even later op een nette manier toch de deur weet uit te werken, sluit ze de deur en draait deze op slot. Even bijkomen van deze vreemde snuiter. Ze ploft neer op de bank en denkt morgen maar eff langs mams om te vertellen dat ze tinder voorlopig maar achter zich laat. wat een rare snuiters staan erop.