Maand: augustus 2018

Tegenwoordig heeft bijna iedereen een tatoeage, of laat er één zetten. Vrij jonge mensen zie je met vol getekende armen rondlopen. Dan denk ik, vond je moeder dat goed? Of heb je het stiekem gedaan? Of zeiden je ouders; kind als jij dat leuk vindt, dan doe je dat toch. Iedereen moet zelf weten wat hij of zij doet, maar vind persoonlijk dat meiden en jongens wel erg jong een tatoeage laten zetten.

Ik hoop maar dat ze er geen spijt van krijgen, het kan er immers niet meer af. Het is geen plakplaatje wat je bij de kauwgom krijgt. Bij ons bij de muziekvereniging is het ineens in, dat we een muzieksleutel of muzieknoot op onze arm laten tatoeëren. Tja ik vind muziek maken, voor zover dat lukt, ontzettend leuk om te doen, maar vindt het ver gaan om dit te laten vereeuwigen op mijn arm of been.

Ik weet het, klinkt knap ouderwets en moet wellicht met mijn tijd meegaan, maar heb er echt niks mee. Ik vind het wel knap en ook best mooi wat tatoeëerders maken, maar dat het nooit meer van je lijf afgaat, dat vind ik echt een dingetje. Mensen vergeten dat als je 80 wordt, dat je nog steeds met dat ding loopt, wat je 100 jaar geleden hebt laten zetten. Misschien vind je het dan ook nog mooi, zou best kunnen. Ik ben persoonlijk van mening dat het nu een modegrill is.

Alhoewel de oorsprong van de tatoeage al ver voor onze tijd te vinden is. Zo vond men op een Egyptische mummie van 4000 jaar voor christus een tatoeage. En in een gletsjer in de Italiaanse Alpen vond men een man die 57 tatoeages had, hij leefde 5300 jaar geleden. De ontdekkingsreiziger James Cook bracht de tatoeage naar Europa, door een getatoeëerde Polynesiër mee te nemen naar Londen. De arme Polynesiër heeft vast niet geweten wat hem overkwam. Bij stamculturen werd tatoeëren gebruikt om aantegeven bij welke stam je hoorde en welke positie je had in de stam, maar ook wel gebruikt om te camoufleren tijdens de jacht. Voor de blanke Europeanen in die tijd een bijzondere ontdekking.

En nu komt het. Gisteravond bij de lasagne zegt mijn dochter van 16; mam, ik ben bijna jarig, ik wil een piercing in mijn oor en als dat niet mag dan wil ik een tattoo van een olifant op mijn pols. Een heel klein olifantje. De lasagne die ik altijd zo lekker vind, smaakt ineens raar en ik laat mijn vork zakken. Ik zeg: olifanten zijn altijd groot.  En denk aan de olifant die van de week was ontsnapt en in een voortuin van mensen de perenboom aan het leegeten was. Lijkt mij wel een hele bijzondere ervaring, een olifant in je voortuin, bedenk ik mij. Ik word wakker uit mijn gepeins door de stem van mijn 16 jarige dochter, ze vervolgt en zij wil er ook één, ze wijst naar mijn oudste dochter. Ik kan de complottheorie die ze samen hebben bedacht van hun gezicht aflezen. En een stille lol dat ze hebben. Ja zegt mijn oudste dochter, ik ben 22 en volwassen en kan doen en laten wat ik wil.

Ze pakt haar telefoon en laat mij zien op welke plekken in haar oren ze nog gaatjes erbij wil. En op haar arm wil ze dan een tattoo.  Ze heeft laatst een gaatje laten bijzetten wat onder de piercings valt. Ik vind het niks, zij vindt het geweldig. Het deed wel erg zeer, dus ha dan denk je, dat doet ze niet weer en laat het een waarschuwing zijn. Maar onder het mom, wie mooi wil zijn moet pijn lijden zet ze door.

Omdat ik graag mijn lasagne wil verder eten, zeg ik tegen mijn dochter van 16, dat ze nu nog te jong is voor een tattoo en bij welke stam ze dan hoort?  Ze kijkt me raar aan en tegen mijn oudste dochter zeg ik, dat ze haar geld wel beter kan gebruiken. Beide liggen ze in een deuk van het lachen. Mijn oudste zegt, is ook zo makkelijk om jou op de kast te jagen. Uiteindelijk kan ook ik niet zonder lach mijn lasagne op eten. Bij het toetje zegt mijn 16-jarige, maar mam serieus, ik wil echt een tattoo, ja zegt mijn oudste ik ook…. Ik kijk van de één naar de ander en slaak een diepe zucht… kinderen…..

Voor nu is de kous even af, maar ben bang dat ook hier de tatoeage uiteindelijk zijn intrede gaat doen…….

Als ik na een rit van 2,5 uur bij het huis van mijn ouders aankom, zie ik mijn moeder al voor het raam bij het balkon staan. Gauw loopt ze naar deur van de lift. Ik doe de liftdeur open en zie haar blije gezicht. Ik ben ook blij haar weer te zien. Na een dikke smakkerd en omhelzing, merk ik dat ze helemaal buiten adem is. Ik zeg streng, wat heb je gedaan? Mijn moeder haar longen zijn versleten en moet ‘snachts de slang van de zuurstof in. Ja zegt ze hijgend, mijn hulp kwam niet. Ik zeg, kom we gaan eerst naar binnen. Onderweg van de gang naar de woonkamer wil ze verder met haar verhaal maar het gaat niet. Eerst zitten, hijgt ze. O zegt ze, en ze wil weer opstaan, ik ga theezetten. Nee zeg ik, zitten blijven. Ja zegt ze, je moeder wil te veel. Goh, dat had ik nog niet door. Ik zeg waarom komt de hulp niet? Ze is ziek, hijgt ze nog na. Oh zeg ik, sturen ze niet iemand anders? Dat weet ik niet zegt ze. Maar ik had alle planten uit de vensterbank gehaald, want ik had graag gewild dat ze de ramen ging zemen. Ze zit hijgend en puffend op de stoel alsof ze net een marathon heeft gelopen.

Mijn moeder is hard voor zichzelf. Van het type niet zeuren maar doorgaan. Haar ene voet tenen afgezet, en eigenlijk altijd pijn. Haar hart slecht en haar longen zijn eigenlijk op. In het koppie is alles nog oké en daarom is het zo hard te verteren voor haar dat niks meer lukt. Ik kan toch niet de hele dag tv kijken en boeken lezen, zegt ze. Dus dwingt ze zichzelf achter de rollator haar boodschapjes te halen. De grote dingen worden gehaald door mijn zussen.

De vensterbanken leeghalen, is voor ons en de huishoudelijke hulp een peulenschil, voor haar een intensieve uitdaging. En nu kwam de huishoudelijke hulp niet en moest ze alles weer terugzetten. Je wist toch dat ik kwam, dan kon ik dat toch voor je doen, zeg ik. En de hulp kan zelf ook de vensterbank leeghalen mam. Ja zegt ze nog steeds hijgend, ik dacht dan kan ze opschieten.

Mijn moeder van 85 jaar is van de oude stempel, vanaf 12 jaar moest ze gaan dienen, dienden bij de welgestelde mens. Meneer en mevrouw lieten mijn moeder hard werken voor een paar cent. 6 dagen in de week. Een uurtje vrij kon niet, want dan moesten de overhemden van meneer gestreken en gesteven worden, of het eten klaar gemaakt. Mijn moeder haar mooie lange haar, moest ze afknippen van mevrouw. En als de kat het vlees van de aanrecht had gekaapt, moest ze dat vanuit haar eigen zak betalen. Andere tijden, dan nu, maar het heeft haar wel gevormd zoals ze nu is. Het huishouden moet je toch zelf kunnen. Maar het gaat niet meer, en eigenlijk vindt ze dat ontzettend moeilijk te accepteren.

Het duurt echt een tijd voor dat ze weer rustig en op adem is. Ik zeg haar nogmaals dat ze dit niet meer mag doen. Ze was ook nog boodschappen wezen doen. Ik zei mam, we hadden ook even samen met de auto kunnen gaan. Ja, ja, zegt ze, maar ik wilde wat lekkers bij de thee halen voor ons. Ik zucht……je bent wel eigenwijs hoor voor een vrouw van 85, zeg ik. Ze schiet in de lach, pakt mijn hand vast en kijkt mij aan en zegt; dat zijn we toch allemaal, jij ook! Want hoe is het met je benen? Wat zeiden ze in ziekenhuis? Ik kijk naar beneden naar mijn benen, waarvan het vocht vasthouden duidelijk te zien is. Oh zeg ik, ze zitten er nog aan, gaat wel weer over. Ja zegt mijn moeder, niet zeuren en gewoon doorgaan zeker. Ik kijk haar aan en we schieten samen in de lach.