Hoewel mijn liefde voor de aardappel wisselend is, zweren mijn ouders bij de aardappel en komen pizza’s en pastagerechten het huis niet in. De Chinees daarentegen is wel welkom. Maar dan wel nasi met babi pangang. Maar niets gaat toch boven de vertrouwde aardappel. Liefst gekookt en niet van die glazige dingen, zoals mijn vader dan zegt. Glazige aardappelen zijn van die aardappelen die je maar niet goed gaar krijgt, ze blijven hard. Dat vindt hij niet lekker, ik ook niet eerlijk gezegd.
Zelf heb ik weinig tot geen verstand van aardappelen. Ik weet dat er vele soorten en smaken zijn. En dat de één kruimig is en de ander vastkokend. Maar verder houdt het dan ook wel op. Af en toe een gekookt aardappeltje bij de warme maaltijd vind ik prima, maar iedere dag aardappelen, hoeft voor mij persoonlijk niet. Bij mijn paps en mams, staan wel bijna iedere avond de dampende aardappels met jus op tafel.
Als kind zijnde heb ik nog nooit een pizza of macaroni thuis gehad. Je miste het ook niet, je werd grootgebracht met de aardappel. Ik was wel blij dat er appelmoes bestond. Die gooide je dan over de aardappels en je groente en daar maakte je dan een prakkie van. Dan was het nog een beetje lekker, maar soms als we niet wilden eten belandden we op de trap met ons prakkie. Ik zie mezelf nog zitten met mijn bord met krootjes (bietjes), vind ze nog niet lekker. Ik denk dat mijn moeder af en toe moedeloos werd van ons met ons slechte eetgedrag. Ze zei dan, je vader moet er hard voor werken en kindertjes in arme landen hebben niet te eten, dus niet kliederen met eten. Maar mijn zus was dan zo bijdehand dat ze zei: dan stuur je het toch op. Oeps…… dat viel niet in goede aarde en belandde ze met haar bord op de trap, tot het op was.
Tja een prakkie, tegenwoordig hoor je dat woord nog maar weinig. Mijn kinderen keken mij laatst raar aan toen ik het over een prakkie had. Wat is dat? zei mijn jongste, nou zei ik, al je eten door elkaar prakken met een vork, een soort hutspot, maar dan anders. Hé jakkie zegt ze. Ja zeg ik, maar jij bent er ook groot mee geworden. Nou zegt ze; daar geloof ik helemaal niks van.
Onze kinderen zijn wel aardappeleters. Geen patat, wat van de aardappels is gemaakt, maar een gekookte aardappel met jus. Met patat doe ik ze geen plezier, mezelf af en toe wel. Onze ene dochter presteert het om alleen aardappels te eten met jus en een stukje vlees, meestal kip, groente slaat ze over, tenzij het spinazie is of stamppot wortels. Laatst keek ik haar aan en zei; je kunt zo in het schilderij van de aardappeleters van Vincent van Gogh. Ja zegt ze, met een aardappel in haar mond, ik wil later net zo’n beroemde schilder worden, maar ik snij mijn oor er niet af. Met de aardappel nog in haar mond kijkt ze me schuin aan en moet lachen om het gezicht wat ik trek. Ik zucht en denk kinderen af en toe zou je ze wel……..
Dus de aardappel wordt hier best goed gegeten, al heb ik zelf liever pasta of een ander gerecht. Maar goed, je kinderen goed te eten geven hoort erbij, dus moeders niet zeuren. Piepers op tafel.
