Sinds kort hebben we thuis een jong poesje, Amy noemen we haar. Een lief zwart bolletje wol met witte sokjes aan, één waar echt iedereen spontaan verliefd op zou worden. Alleen onze kater niet. Onze kater, Tijgertje genaamd, doet zijn naam echt eer aan, wil niets van ons bolletje wol weten. Hij snapt er niks van, en loopt ook raar mauwend door het huis. Het is zijn huis, zijn territorium en wie heeft hem gevraagd of het überhaupt goed was, dat erop eens een babypoes rondliep. Tja wat moet je ook met baby’s als je zelf net een jaar oud bent, de wereld net verkend hebt en een heel klein beetje vrede hebt gesloten met het poezenbeest van de buren. En dit ook nog op verzoek van de baas, ik dus. De vrede houdt dan in, dat de afstand tussen hen beide een halve meter is. Hetgeen wel gepaard gaat met gegrom vanuit Tijgertje zijn kant. Maar poezenbeest van de buren trekt zich totaal niets aan van onze Tijger en wil graag Tijger zijn bakje leegeten als hij daarvoor de kans zou kunnen krijgen.
Maar helaas voor het poezenbeest van de buren, die speciaal voer krijgt van de buuf, is het jammer dat ik ook nog thuis ben. Dus meer dan een aai over zijn kopje, wordt het meestal niet. Al is het soms best moeilijk te voorkomen dat poezenbeest van de buuf bij het etensbakje van Tijgertje zit. Dit omdat beide hetzelfde getekend zijn en je ze moeilijk uit elkaar kunt houden. Poezenbeest van de buuf heeft een wit puntje aan zijn staart, dus dat is mooi herkenningspunt. Want als je op een afstand sta zie ik het verschil niet. Meestal heeft poezenbeest zijn staart onder zijn kont bij het eten, tja en dan denk ik, dat onze Tijger daar zit.
Het valt voor poezenbeest van de buuf ook niet mee, vorig jaar mocht ie nog vaak even naar binnen even kopjes geven, eff slapen op de grond, maarja sinds Tijger zijn intrede heeft gedaan, is het over, is hij niet meer welkom. Ja, wel bij mij, maar niet bij Tijgertje. Dus tja ik begrijp Poezenbeest van de buren best.
En nu is er Amy, een lief klein zacht bolletje wol, echt een droppie. Eerlijk gezegd hoopte ik dat Tijgertje haar wel zou adopteren, ik denk hij weet immers hoe het is als je plotseling bij vreemde mensen word gedumpt. En Amy was helemaal een speciaal geval, ze was en is nog erg klein, ze werd verstoten door haar broertjes en zusjes, omdat die vonden dat ze meer rechten hadden op melk. Dus tja, Amy werd met de fles bijgevoed, zoals velen van ons. Niks mis mee, maar soms heb je dan toch even een kleine achterstand en heb je wat meer aandacht nodig dan een ander.
Daarom was Amy ook meer dan welkom in ons gezin. Ik heb het Tijgertje uitgelegd, alles verteld, hij gaf kopjes, spinde, dus ik dacht ohh dat zit wel goed. Maar helaas zag en ziet Tijgertje, Amy als een groot monster. Het enige wat Amy zei was miauw, hier ben ik, wie ben jij? Maar Tijgertje zei; ksttttt scheer je weg, jij lelijk mormel. Geschrokken keken we van Tijgertje naar Amy en weer terug. Amy in elkaar gedoken, angstig en bang. En Tijgertje stond daar als een Tijger. Oog om oog, tand om tand. Nou ja voordat Tijger zijn tanden kon laten zien, hebben we Amy maar gered, en mee naar boven genomen toen we gingen slapen. Ik wilde ook geen verscheurd lief bolletje wol vinden als we beneden kwamen.
De volgende dag ging het ook niet goed, en de dagen daarna ook niet. Overal waar Amy had gelopen, liep Tijgertje in sluiptoestand alles af, als een jager die op jacht is naar een konijn die schijnbaar in de buurt is, maar allang gevlogen is. Overal snuffelde hij, bij de tafel, op de vensterbank, op de bank, onder de bank, Tijger past eigenlijk niet meer onder de bank, dus moest hij plat op de buik, maar hij deed het. Alles werd grondig geïnspecteerd, maakte een rapport op en kwam tot de conclusie dat Amy er wel was geweest maar niet meer was. Tja dat had ik ook wel kunnen vertellen, die zat veilig boven bij onze dochter op haar kamer.
Nu zijn we 3 week verder, intussen zijn we nog gekker op Amy geworden en Tijgertje gekker van Amy. Amy wil spelen, is nieuwsgierig, gaat steeds vaker op Tijgertje af. Tijgertje gaat ook op haar af, maar we weten nog steeds niet helemaal of hij haar als prooi ziet, indringer of als speelkameraardje, hij stopt namelijk niet in zijn spel en is erg ruig. We geven Tijgertje extra veel aandacht en lekker hapjes, en praten en kroelen veel met hem. Vertellen dat hij en Amy best vriendjes kunnen worden, en dat zijn jaloezie nu toch echt over moet zijn. Tijgertje daar in tegen wil er helaas nog steeds niets van horen. Gister gaf hij me plots kopjes, keek me aan en mauwde klagelijk, net als of hij wilde zeggen: het is haar d’r uit of ik d’r uit, hij draaide zich om en liep trots met rechte rug en opgeheven kop de deur uit.
Ik bleef bedrukt achter en zei zacht tegen Amy, het komt vast wel goed, van de week denkt ie er vast anders over. Ze kroop dicht tegen me aan, spinde zachtjes en zei; miauw………
